Σταματίνα

Οκτώβρης 1936,

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Το πρωί ήρθε η Άρτεμη, μια φίλη της  Μέλιας και της Μυρτώς. Μου είπανε πως είναι πολύ συμπαθητική, θα είναι ήσυχη και δεν θα μας κάνει το σπίτι άνω κάτω. Η κυρία Δέσποινα θα γυρνούσε σπίτι αργάγιατί έχει πάει για ψώνια και αφού ήταν η μέρα που καθαρίζω τη σάλα τους έδειξα το καπλάνι. Μόλις άκουσα το κουδούνι της πόρτας έτρεξα να ανοίξω γιατί με είχε φάει η αγωνία πως θα είναι αυτή η Άρτεμη. Μόλις άνοιξα την πόρτα και με χαιρέτησε το μικροκαμωμένο κοριτσάκι η Μέλια κατέβηκε τις σκάλες δύο-δύο τα σκαλιά. Αμέσως τους εξήγησα ότι η κυρία Δέσποινα θα γυρνούσε σε μισή ώρα και δεν θα είχαν αρκετό χρόνο να δούνε το καπλάνι. Μόλις άνοιξα την πόρτα του σαλονιού, η Άρτεμη στάθηκε έκπληκτη και μας εξηγούσε πως δεν είχε μπει ποτέ σε σαλόνι αρχοντικού. Η Άρτεμη έτρεχε σ'όλη τη σάλα. Είχε ξετραλαθεί να κάθεται στις πολυθρόνες, να περπατάει στο χαλί, μα πάνω απ'όλα της άρεσε να κοιτάζεται στον καθρέπτη. Δεν είχε δει ποτέ της πως ήταν κανονικά. Με το ζόρι συγκρατούσα τα δακρυά μου.